คนไทยทุกคนอยากที่จะได้ชมพระบารมีพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่๙ ผมก็เป็นคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆสำหรับเด็กบ้านนอกอย่างผม คำว่า"บ้านนอก"นี่..ถ้าเมื่อ40กว่าปีที่แล้วใครมาเรียกต้องชกกัน แต่เดี๋ยวนี้ภูมิใจมากเพราะเด็กบ้านนอกอย่างผมฝากผลงานไว้กับสังคมมากมาย ผมเป็นคนบางปะหัน ชื่อบ้านไม่มีใครรู้จัก แต่ถ้าบอกว่าเป็นอำเภอหนึ่งของจังหวัดพระนครศรีอยุธยาก็พอจะร้องอ๋อ

วัยเด็กผมเรียนหนังสือที่โรงเรียนประจำจังหวัด"อยุธยาวิทยาลัย" ชื่อเต็มมีต่อท้ายว่า "อานันทมหิดลราชูทิศ" (ทั้งนี้รัชกาลที่๘ได้ทรงสละพระราชทรัพย์ส่วนพระองค์จำนวน2ล้านบาทเพื่อสร้างโรงเรียน) เส้นทางไปโรงเรียนผ่านพระราชวังโบราณ มีซากปรักหักพัง วัดโบราณและวังเก่า เต็มไปด้วยป่า ปี2500 จอมพล ป.พิบูลสงคราม นายกรัฐมนตรี บูรณะซ่อมแซมและจัดให้มีงานเฉลิมฉลอง เรียกงาน"ฉลอง25พุทธศตวรรษ" ทราบข่าวในหลวงรัชกาลที่๙และสมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนารถจะเสด็จ นักเรียนและประชาชนชาวอยุธยารวมทั้งผมด้วย รอรับเสด็จตั้งแต่เที่ยงวัน มือถือธงชาติเล็กๆคนละอัน ยืนเข้าแถวโบกธงเรียงรายตามถนน กว่าพระองค์ท่านจะเสด็จผ่านโดยรถยนต์ก็เป็นเวลาใกล้ค่ำ จริงๆแล้วไม่ได้เห็นพระองค์ท่านเลย เห็นแต่รถที่ประทับผ่านด้วยความเร็วปานกลางในระยะห่างประมาณ30เมตร ผมตัวเตี้ยถูกเบียดหลุดไปอยู่ด้านหลัง แต่ก็ดีใจที่ได้เห็นขบวนรถพระที่นั่ง คุยโม้กับเพื่อนๆว่า "เห็นจะๆเลย"

ต่อมาเมื่อปี พ.ศ.2504 ผมมาเรียนหนังสือที่กรุงเทพ พักอยู่ที่วัดโพธิ์ ท่าเตียน ในหลวงรัชกาลที่๙และสมเด็จพระราชินีฯ เสด็จนิวัติจากการประพาสต่างประเทศ พระองค์ท่านทรงโปรดให้พสกนิกรเข้าเฝ้าที่พระที่นั่งสุทไธสวรรยาปราสาท ในพระบรมมหาราชวัง ด้านติดถนนสนามไชย พระที่นั่งนี้จะมีมุขยื่นออกมานอกตัวอาคาร ผมอยู่วัดโพธิ์ใกล้หน่อย ไปนั่งจองที่แต่หัววัน คนรอเฝ้าล้นหลามเป็นจำนวนหมื่น เห็นแต่หัวคนดำไปหมด ถึงเวลาพระองค์ท่านและพระราชินีฯเสด็จออกทางมุขซึ่งอยู่บริเวณชั้น3ของอาคาร นับว่าเป็นครั้งแรกของผมที่เห็นพระองค์ท่าน แต่ก็ยังห่างไกล ที่ใกล้ชิดและจะๆจริงๆ ครั้งแรกรับพระราชทานกระบี่ตอนสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนนายร้อยตำรวจปี พ.ศ.2509 ครั้งที่สองตอนได้รับยศเป็นนายพลเมื่อปี พ.ศ.2543 ได้ใกล้ชิดพระองค์ท่านมาก ไม่ลืมที่ผู้บังคับบัญชาผู้ฝึกซ้อมการเข้าเฝ้ากำชับหนักหนาว่า อย่าจ้องพระพักตร์ท่านเด็ดขาด ดังนั้นแม้ผมจะชิดใกล้พระองค์ท่านมากเพียงใด ก็ได้เห็นเพียงแค่พระอุระเท่านั้น.