ตัดสินใจเขียนเรื่องนี้เพราะเป็นช่วงที่เหมาะสม ความจริงลืมไปแล้ว อีกอย่างอายุมากแล้วไม่อยากยุ่ง วันก่อนมีเรื่องมากระตุ้นต่อม ลูกชายของตำรวจลูกน้อง (พ่อเขาเสียชีวิต ก่อนตายสั่งลูกว่า มีเรื่องให้โทรหา) เหตุที่โทรมาเพราะมีเรื่องถูกตำรวจจับ ขอให้ช่วย สอบถามได้ความว่าขี่มอไซด์ไม่สวมหมวกกันน็อกและไม่ได้สวมหน้ากากอนามัย ความที่เห็นเป็นลูกเป็นหลานจึงบอกไปว่า “หูตาไม่ไว น่าจะรู้ว่าจุดไหนมีด่าน” เขาบอกว่า ไม่มีด่านครับผมเลยบิดเต็มที่ แพลบเดียวสายตรวจมอไซด์เข้าประกบ ตำรวจบอกว่า เป็นความผิดซึ่งหน้า เห็นก็จับ ผมบอกว่าช่วยไม่ได้เพราะเองทำผิดกฎหมาย ยังอ้อนต่ออีก “ช่วยต่อรองลดลงหน่อย เรียกแรงเหลือเกิน” พอทราบราคาแล้วก็สะอึกเหมือนกัน เลยบอกว่าใช้ความสามารถของตัวเองละกัน หลังจากนั้นสักครึ่งชั่วโมงโทรมาหาอีก “ขอบคุณครับคุณลุง เรียบร้อยแล้ว” นึกในใจว่าจบง่ายจริง ชมไปว่าเก่งจัง ทำไงว๊ะ “ลดเหลือหลักพันครับ” ก็ได้แต่สั่งสอนไปว่า ต่อไปอย่าทำผิดกฎหมาย ทำผิดก็ต้องถูกจับดำเนินคดี
เรื่องขอความช่วยเหลือแบบนี้มีเข้ามาบ่อย ส่วนใหญ่จะโดนด่ากลับไป เองทำผิดกฎหมาย ช่วยอะไรไม่ได้ แต่เรื่องเกี่ยวกับยาเสพติดมักจะไม่ถูกร้องขอ นักค้าฉลาดรู้ทัน มักจะเตรียมเงินก้อนไว้ ยื่นหมูยื่นแมว หมูไปไก่มาบ้าง ลดยอดจำนวนของกลางบ้าง ยึดของเอาไปให้ผู้ค้าที่รู้จักเอาไปขายบ้าง บางครั้งโดนซ้อนแผน ถูกล่อให้ไปรอรับเงินปรากฏว่าโดนตำรวจอีกหน่วยจับกุม นักค้าก็เคยถูกดัดหลัง ให้นายใหญ่หอบเงินมาเจรจา ผลนายใหญ่ถูกจับไปด้วย แถนข้อหาให้สินบนเจ้าพนักงานเข้าไปอีก ๑ ข้อหา
เรื่องแบบนี้มีมาตั้งแต่สมัยผมเป็นตำรวจเด็กๆ มีอยู่ตลอดช่วงที่รับราชการ เกษียณแล้วก็ยังได้ข่าว เป็นเรื่องของตำรวจเลวๆซึ่งเป็นส่วนน้อย ส่วนใหญ่เป็นตำรวจน้ำดี องค์กรจึงอยู่รอด
วกมาเข้าหัวข้อเรื่อง “สักวันจะรู้สึก” ถ้าผู้บังคับบัญชาไม่ดูแล กวดขันวินัยตำรวจและดูแลสวัสดิการให้ตำรวจอยู่ดีกินดี ปรับทัศนคติให้ตำรวจทำตัวเป็นที่พึ่งของประชาชน หรือ ทำให้ประชาชนรัก คุณจะถูกปรับโครงสร้างแน่นอน ส่วนโครงสร้างใหม่ที่ผ่านสภาฯ มันคนละเรื่อง
เมื่อประมาณ ๒ ปี ก่อนที่ไวรัสโควิด ๑๙ จะระบาด ผมถูกเรียกตัวเข้าไปร่วมประชุมลับ ในที่ประชุมเต็มไปด้วยนักวิชาการ นักกฎหมายระดับด็อกเตอร์ นักการเมือง มีอดีตตำรวจคือผมผู้เดียว ทำไมจึงต้องเป็นผม ก็เพราะหนึ่งในจำนวนนั้นรู้จักผมจึงดึงเข้าไป โจทก์ที่ได้มาคือ ปฏิรูปตำรวจให้เป็นตำรวจของประชาชน ได้แจ้งกับที่ประชุมไปว่า “ไม่ได้มีความรู้อะไรในเรื่องขององค์กร” ประธานสั่งเฉียบขาด “ผมให้คุณไปหาทีม ร่างรูปแบบนำมาเสนอ ให้ตำรวจท้องที่ไปขึ้นกับผู้ว่าฯ” สมองขนาดผมพอเดาทางออกว่าต่อไปผู้ว่าฯคงจะต้องมาจากการเลือกตั้ง ซักถามอะไรในที่ประชุมมากไม่ได้ ตามหลักรู้เท่าที่จำเป็น (Need to Know) เมื่อคุณได้โจทก์ไปแล้วก็นำไปเป็นการบ้าน นำเสนอในที่ประชุมครั้งต่อไป
ผมได้ปรึกษาหารือกับกลุ่มนายตำรวจที่เคยทำงานเกี่ยวกับโครงสร้างของตำรวจแห่งชาติ ทุกคนไม่มีใครเอาด้วย แต่กลับแนะให้ผมถอนตัวออก ประชุมครั้งต่อไปผมแถลงในที่ประชุมว่า ตำรวจส่วนใหญ่ไม่เห็นด้วยและผมขอถอนตัว รู้สึกได้เลยว่าประธานและที่ประชุมผิดหวัง เมื่อถอนตัวออกมาก็เลยไม่รู้เรื่องความคืบหน้าเป็นอย่างไร ถึงอย่างไรคณะนี้ก็ยังมีความพยายามที่เดินหน้าปรับโครงสร้างของประเทศต่อไป (การปรับองค์กรตำรวจเป็นเพียงส่วนเดียวเล็กๆ) ต่อมาผมก็ได้ถูกทาบทามให้เสนอรายชื่อ “คนดี” พร้อมประวัติ จะเอาไปทำอะไรยังไม่รู้ (หลายคนที่ผมขอประวัติไป เมื่อได้อ่านบทความนี้ก็คงจะพอนึกออก) แต่ก็คงจะเดาไม่ออกว่าจะทำอะไรต่อไป
*ที่เขียนมานี้ก็เพื่อจะบอกว่า สักวันหนึ่งองค์กรตำรวจจะต้องถูกเปลี่ยนแปลง ให้เป็นตำรวจของประชาชนอย่างแท้จริง ให้ประชาชนรักใคร่ ศรัทธาและยึดถือเป็นที่พึ่งได้ *ถึงเวลาแล้วที่ผู้บังคับบัญชาระดับสูงของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ต้องปรับทัศนคติของตำรวจ โดยเฉพาะตำรวจที่สัมผัสกับประชาชน ให้ปฏิบัติตนให้เป็นที่รักใคร่ และ ครองใจประชาชนให้ได้ เรื่องทั้งหมดนี้ไม่ได้พูดเล่นสนุกๆ สักวันหนึ่งจะรู้.