เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่กระทรวงคมนาคมถูกปล้นจนเป็นเหตุให้ถูก ปปช.สอบสวน แต่เพราะเมื่อเกิดเรื่องนี้ขึ้นทำให้นึกถึงอีกหลายๆเรื่องคนส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้ทราบ

ผมรับราชการมา 30 กว่าปี มีทั้งเรื่องดีและไม่ดีผ่านเข้ามาในชีวิต ยึดถือความถูกต้องซื่อสัตย์ไม่งั้นก็คงรวยเละหรือไม่ก็คงไปนอนอยู่ในคุก สมัยที่ยังเป็นสารวัตร มีบริษัทต่างชาติเข้ามาทำธุระกรรมกับรัฐบาลไทย กับกระทรวงที่กำลังเป็นข่าวอยู่นี่หละ บริษัทญี่ปุ่นประมูลงานได้ เรื่องประมูลงานเป็นมายังไงไม่รู้ ผมถูกว่าจ้างให้ทำหน้าที่ขนเงินค่าใต้โต๊ะไปแจกจ่ายให้กับผู้เกี่ยวข้อง เงินแบบนี้จะให้จะรับกันทีก็ต้องหลบๆซ่อนๆ พวกโจรชอบมากถ้าคว้าเอาไปได้ไม่มีใครโวยวาย จะมีก็แต่ตามฆ่ากันเท่านั้น เรื่องนี้เมื่อประมาณ 30 ปีมาแล้ว สมัยนั้นเงินแค่ 20 ล้านบาทก็กลัวถูกปล้น จ้างขนแล้วยังให้เป็นผู้วางแผนรับ-จ่ายเงินให้อีกด้วย ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะครับ ผู้รับเงินถ้าเห็นว่าไม่ปลอดภัยก็ไม่รับ ส่วนผู้ให้ก็อยากจะให้เพราะบวกยอดหลอกบริษัทแม่เข้าไปด้วย เวลาเดียวกันก็กลัวโจร พวกโจรก็ไม่ได้มาจากไหนส่วนใหญ่ก็จ้างลูกน้องให้มาปล้น งานนี้ผู้ใหญ่ไว้ใจผมเลยใช้ ยังมานั่งนึกเสียดายอยู่ทุกวันนี้ บอกแล้วไงถ้าใจไม่แข็งก็อาจรวยเละหรือไม่ก็อาจจะไปนอนอยู่ในคุก การรับเงินแบบนี้จะต้องเป็นเงินสดและเป็นธนบัตรเก่าไม่เรียงหมายเลข รับ-จ่ายกันแบบไม่ต้องนับ สมัยนั้นธนบัตรฉบับละพันไม่มี ใบใหญ่สุดแค่ห้าร้อยบาท กระเป๋าแซมโซไนท์ขนาดกลาง 1 ใบจุได้แค่ 5 ล้านบาท เงินถูกบรรจุลงกระเป๋า 4 ใบ บรรจุเงินกันในธนาคาร เจ้าหน้าที่ธนาคารบางคนสงสัยว่าขนเงินไปทำอะไรกันแต่ไม่มีใครกล้าถาม เงินทั้ง 4 กระเป๋าถูกลำเลียงขึ้นลิฟไปชั้นบนของตึกเดียวกับที่เบิกเงิน เปลี่ยนเอาเงินสดออกจากกระเป๋า เอาเงินใส่ถุงทะเลสีขี้ม้าแทน แล้วลำเลียงไปขึ้นรถจอดรถที่จอดรถชั้นบน เพียงแค่นี้คนก็จับทางไม่ถูกแล้ว ให้ลูกน้องที่ไว้ใจทำหน้าที่ขับรถ มุ่งหน้าไปยังโรงแรมใหญ่อยู่ใจกลางกรุงเทพฯ ระหว่างเดินทางปืนแม็กนั่ม .44 ถืออยู่ในมือพร้อมเหนี่ยวไก ใครเข้ามาปล้นต้องเจอดีแน่ (เว้นแต่จะเป็นการปล้นตัวเอง) ถึงโรงแรมเช็คอินห้องที่เปิดรอไว้ จำได้ว่าอยู่ชั้น 5 พนักงานโรงแรมช่วยยกถุงทะเลเข้าไว้ในห้องเรียบร้อย ห้องนั้นไม่มีคนอยู่ ผมถูกสั่งให้ไป รปภ.อยู่ห้องฟากตรงข้าม สักพักก็เห็นมีคนหลายคนทะยอยเข้าไปในห้องดังกล่าว ขากลับออกมาแต่ละคนหิ้วกระเป๋าบ้าง ถุงหิ้วบ้าง ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมงกว่าจะเสร็จภาระกิจ ผมรับค่าจ้างไม่กี่หมื่นบาท

เสร็จงานแล้วถึงได้รู้ว่าภาระกิจที่ผมได้รับมอบหมายนั้นเป็นการ รปภ.เงินค่าน้ำจิ้ม จ่ายให้กับผู้เกี่ยวข้องในการที่ได้งานประมูลกับกระทรวง พวกที่มารับเงินก็คงเป็นข้าราชการคอรัปชั่นนั่นแหละ สมัยนั้นยังไม่มี ป.ป.ช. ผู้จัดการบริษัทต่างประเทศที่ประมูลงานได้เป็นชาวต่างประเทศพอพูดภาษาไทยได้บ้าง เสร็จงานพาผมไปเลี้ยงขอบคุณที่ร้านอาหารแถวถนนอโศก เค้าบอกว่าชอบทำธุระกรรมกับรัฐบาลไทย (จะไม่ชอบได้ไง ก็แมร่งบวกค่าใช้จ่ายเงินใต้โต๊ะหลอกบริษัทแม่ที่ต่างประเทศเข้าไปอีกเท่าตัว) วันนั้นกินกันแบบไม่อั้น เสร็จแล้วร่ำลากลับ ยังไม่ทันจะขับรถออกไปไกลก็ได้รับเพ็จเรียกตัวกลับ (สมัยนั้นไม่มีโทรศัพท์มือถือ) ปรากฏว่าเงินสดประมาณ 5 ล้านบาทใส่กระเป๋าเก็บไว้ท้ายรถของผู้จัดการถูกขะโมยไปตอนเข้าไปนั่งรับประทานอาหาร ผมจะเรียกตำรวจท้องที่มาสอบสวน ชาวต่างประเทศห้ามไว้ กลัวเป็นข่าว บริษัทแม่จะรู้ว่าตัวเค้ามีส่วนได้เสีย ขอร้องให้ผมสืบเอง

สมน้ำหน้า เงินนี่มรึงก็โกงเขามา แมร่งก็เข้าทำนอง "โจรปล้นโจร" ตอนนั้นคิดใจใน "แมร่งต้องเก็บเงินซ่อนไว้ที่บ้านอีกเยอะ จะเอาใครไปปล้นมันดีว๊ะ" ก็ได้แต่คิดเท่านั้น พอมาเกิดเรื่องราชการกระทรวงคมนาคมถูกปล้นทำให้นึกขึ้นมาได้ เรื่องแบบนี้มีอีกเยอะเลย