การสืบสวนบางครั้งต้องสร้างเรื่องหลอกล่อโจร เหมือนกับที่ฮอลลี่วู๊ดนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์ชุด MISSION IMPOSSIBLE นักสืบควรดูหนังเรื่องนี้ ดูแล้วได้แนวคิด ปัจจุบันบรรดานักสืบก็ทำกันอยู่แต่ไม่นำมาเปิดเผยกลัวหมดวิธีหากิน มีบางเรื่องหลุดออกมา วิธีการดีมาก ทีมงานตะลุยข่าวของหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งนำมาเปิดเผย ชาวบ้านชอบใจแต่นักสืบปวดหัวทำงานยากขึ้นเพราะทำให้โจรฉลาด ก็คือเรื่องจับโจรของศูนย์สืบสวนสอบสวน บช.ภ.๑ “ร่อนจดหมายล่อโจรให้มาจนมุม” งานเดียวได้ไปถึง ๑๔ คน ถือว่ายอดเยี่ยมมาก ใครเป็นต้นคิดแผนนี้ผู้บังคับบัญชาโดยตรงคงจะทราบ จับตาตำรวจผู้นี้ให้ดี ควรสนับสนุนเพราะมีแวว เชื่อว่าสมองเขาจะพัฒนาคิดทำเรื่องอื่นๆได้อีกมาก นักสืบอื่นๆต่างก็มีวิธีการแยบยลแต่ไม่ได้นำมาเปิดเผย ทำให้นึกถึงผลงานของ ร.ต.ท.สมคิด บุญถนอม สมัยที่เป็น รอง สว.กก.สส.น.ใต้อยู่กับผมประมาณปี พ.ศ.๒๕๒๕ ใช้วิธีการแบบเดียวกันนี้ล่อให้โจรมารับรางวัล ที.วี.จากการจับฉลากชิ้นส่วนซองแชมพูสระผมยี่ห้อหนึ่ง นายตำรวจผู้นี้ถ้าไม่ไปสะดุดเพชรเสียก่อนอาจไปถึงจุดสูงสุดของทางราชการก็ได้ เชื่อเถอะครับ ตราบใดที่คนยังมีความโลภอยู่วิธีการล่อเสือออกจากถ้ำนี้ก็ยังใช้ได้ ขอเพียงว่า อย่าให้ตัวละครที่เกี่ยวข้องได้ทราบความจริงว่าเป็นแผน จะทำให้งานไม่เนียน เกิดพิรุธและอาจจะพาลโกรธเคืองกันไปทั้งชาติเพราะไปจับญาติหรือพรรคพวกของเขา

ในช่วงปี พ.ศ. ๒๕๒๕ ถึง ๒๕๓๐ ผมได้สร้าง MISSION IMPOSSIBLE ไว้หลายเรื่อง จนถึงป่านนี้ผู้เกี่ยวข้องหลายคนยังไม่รู้เลยว่าถูกหลอก ผมใช้วิธี “ให้รู้เท่าที่จำเป็น” พวกทำงานสืบสวนทราบดีว่างานสืบบางเรื่องค่าใช้จ่ายสูง นายสั่งก็ต้องทำ หาค่าใช้จ่ายกันเอาเอง ผมจึงต้องหาเงินพิเศษที่ชอบด้วยกฎหมาย โดยรับติดตามจับกุมผู้ต้องหาที่มีการตั้งรางวัลนำจับ เป็นหมายจับซึ่งผู้เสียหายเป็นธนาคารใหญ่แห่งหนึ่งตั้งรางวัลนำจับไว้ ๒ แสนบาท (สมัยนั้นไม่ใช่เงินน้อยๆ) เอาแฟ้มเรื่องมาศึกษาทราบข้อมูลว่าผู้ต้องหาเป็นชาย จบบัญชี ทำงานเป็นพนักงานรับ-จ่ายเงินนั่งประจำเคาน์เตอร์รับฝาก-ถอนของธนาคารใหญ่แห่งหนึ่งแถวสุรวงค์ กทม. วันดีคืนดีในช่วงพักเที่ยงของวันหนึ่งผู้ต้องหาก็นำเงินสด ๒ ล้านกว่าบาทในลิ้นชักใส่กระเป๋าหิ้วออกไปอย่างหน้าตาเฉย วิธีการของคนร้ายเรียกว่า “ดับเครื่องชน” ขนเอาไปดื้อๆ ไม่มีวิธีการซับซ้อน คล้ายกับจะท้าทาย เก่งจริงก็ตามไปเอาคืน

ศึกษาประวัติพบพ่อของผู้ต้องหาเป็นตำรวจยศนายดาบเพิ่งเกษียณอายุราชการไปได้ ๒ ปี ดูประวัติการรับราชการของพ่อเคยอยู่ที่โรงพักที่ผมคุ้นเคย ผมค้นหาผู้บังคับบัญชาที่ใกล้ชิดพ่อของผู้ต้องหาตอนที่ยังรับราชการ เอาแค่ระดับสารวัตรซึ่งจะมีความใกล้ชิดกับนายดาบ เอ้า..ดันเป็นเพื่อนผม เคยเรียนหลักสูตรโรงเรียนสืบสวนมาด้วยกัน สมองคิดพลอทเรื่อง จะทำอย่างไรดีที่จะหลอกล่อผู้ต้องหาผ่านช่องทางสารวัตรเพื่อนผมโดยไม่ให้กระทบกระเทือนความสัมพันธ์ เผอิญผมมีเพื่อนทำบริษัทรับจัดการบริหารกิจการโรงแรมและทำทัวร์อยู่แถวถนนศาลาแดง กทม. อาคารสำนักงานใหญ่โตน่าเชื่อถือ ขบวนการ MISSION IMPOSSIBLE จึงได้เกิดขึ้น

ผมขอให้เพื่อนซึ่งเป็นเจ้าของบริษัทประกาศรับพนักงานบัญชีและการเงินเพิ่ม ๑ ตำแหน่ง ให้ผลตอบแทนสูง จัดพนักงานซึ่งเป็นสุภาพสตรี ๑ คนทำหน้าที่รับสมัคร กำหนดสะเป็กว่าต้องการรับเฉพาะเพศชายเพื่อสะดวกในการเดินทางไปตรวจสอบบัญชีและเก็บเงินที่ต่างจังหวัด จัดทำแบบฟอร์มใบรับสมัคร บันทึกรายละเอียด เบอร์โทรติดต่อ สถานที่อยู่ พร้อมถ่ายบัตรประจำตัวผู้สมัครทุกคนและต้องรายงานให้เจ้าของบริษัททราบทันทีที่มีผู้มาสมัคร (พนักงานที่ทำหน้าที่รับสมัครไม่รู้เลยว่าเป็นแผน มีเพื่อนผมซึ่งเป็นเจ้าของบริษัทเท่านั้นที่ทราบและคอยประสานกับทีมสืบสวน) ผมสั่งทีมงานเตรียมพร้อมอยู่บริเวณใกล้เคียง เพื่อให้ดูสมจริงเพื่อนผมเขียนป้ายผ้าผืนใหญ่รับสมัครงานติดไว้หน้าบริษัท คนแห่มาสมัครงานวันเป็นสิบๆราย แต่ทำอย่างไรจะให้เหยื่อติดเบ็ด มันก็ต้องมีวิธีการ

ผมแวะเวียนไปเยี่ยมเพื่อนซึ่งเป็นสารวัตรโรงพักที่พ่อของผู้ต้องหาเคยทำงาน เป็นสิบๆปีไม่เคยติดต่อกันจู่ๆมาเจอมันก็ต้องสร้างเรื่องให้ “บังเอิญ” (ทำได้หลายวิธี) เมื่อเจอเพื่อนเก่าโดยบังเอิญก็ต้องมีเรื่องพูดคุยกันเยอะ นัดกินข้าวกันอีกหลายครั้งกว่าจะพูดเข้าเรื่อง เปรยๆแบบไม่เน้นว่าต้องการหาจ้างคนทำบัญชีที่บริษัทของเพื่อน ครั้งแรกๆสารวัตรเพื่อนผมมันก็ไม่สนผมจึงต้องค่อยๆจูง จากการนัดทานข้าวเปลี่ยนเป็นโทรศัพท์คุยกัน ค่อยๆตะล่อมให้เข้าเป้า บอกว่าเพื่อนผมต้องการคนทำงานที่ไว้ใจได้ ค่าตอบแทนดีมาก สารวัตรเพื่อนผมก็บอกว่าลูกหลานหรือคนรู้จักไม่มีจบบัญชี ผมเลยต้องยิงตรงเป้าเลย “พวกลูกหลานตำรวจลูกน้องเก่าๆ ลองถามมันซิ ถ้ามีก็รีบบอกมา ต้องการด่วน” (สารวัตรเพื่อนผมน่าจะเอะใจ ทำไมต้องเจาะจงไปที่เขา แต่อย่าลืมนะครับ มันค่อยๆซึมเข้าไปแบบไม่รู้ตัว) ที่ยุ่งยากก็คือบริษัทเพื่อนผมที่ศาลาแดงมีคนมาสมัครทำงานเกือบร้อย

ตำรวจเกษียณมักจะแวะเวียนไปที่โรงพักเก่า พบเพื่อน พบอดีตผู้บังคับบัญชา อีกไม่นานสารวัตรเพื่อนผมก็โทรไปบอกว่า ได้ให้รายละเอียดกับลูกน้องที่เกษียณซึ่งก็รวมถึงพ่อของผู้ต้องหาด้วย สมัยนั้นไม่มีโทรศัพท์มือถือมีแต่เบอร์บ้าน เกาะสายบ้านพ่อผู้ต้องหาไว้เรียบร้อย ฟังเทปทุกวันไม่มีการพูดกับผู้ต้องหาเลย ผมต้องให้สารวัตรเพื่อนผมโทรหาพ่อผู้ต้องหาให้ติดต่อลูกมาทำงานเพราะรู้มาว่าลูกจบบัญชี (ความจริงสารวัตรเพื่อนผมน่าจะสงสัยประเด็นนี้ แต่เรื่องคนจะได้งานทำ มีเงินใช้มันมาบดบังเสียก่อน) ชุดสะกดรอยถูกวางตัวไว้ที่บ้านพ่อซึ่งอยู่แถวถนนพรานนก วันหนึ่งพ่อของผู้ต้องหาก็เดินทางไปยังบริษัทของเพื่อนผมที่ศาลาแดง ขอทราบรายละเอียดการทำงาน ทีมสะกดรอยติดตามมั่นใจว่าพ่อต้องพาไปยังจุดหมายแน่นอน แต่เปล่า หลังจากพ่อไปติดต่อขอทราบรายละเอียดการทำงานแล้วก็กลับบ้านพรานนก ทีมดักฟังโทรศัพท์รายงานว่าที่บ้านพ่อมีการโทรทางไกลไปต่างจังหวัด คนผู้ชายรับสายแต่พูดน้อยมากคล้ายระวังตัว ฟังพอได้ความว่ามีงานให้ทำ ท่าทางผู้รับสายไม่สนใจ เช็คเบอร์ปลายทางอยู่บ้านบึง ชลบุรี เอาเทปไปให้ผู้จัดการธนาคารฟังไม่สามารถฟันธงได้ว่าเสียงผู้ชายที่รับสายเป็นผู้ต้องหาหรือไม่ ทีมสืบสวนวิเคราะห์ว่าน่าจะใช่เป้าหมาย ผมยกกำลังไปที่บ้านบึง ตรวจสอบหาสถานที่เบอร์ปลายทางที่พ่อผู้ต้องหาติดต่อ เป็นบ้านหลังเล็กๆอยู่ในสวนลึก ตีห้าชุดสืบสวนนอกเครื่องแบบวางกำลังใกล้บ้านเป้าหมายโดยไม่ลืมติดต่อประสานกับตำรวจท้องที่ เราต้องจอดรถไว้แต่ไกลแล้วเดินเท้าเข้าไปเกือบครึ่งกิโล จู่โจมเข้าไปในบ้านก่อนสว่าง สมัยนั้นการปฏิบัติไม่ค่อยคำนึงถึง ป.วิอาญาเท่าไร พบชายหญิงคู่หนึ่งนอนอยู่ในห้อง ทำการสอบสวนผู้ชาย ขอตรวจบัตร ใช่ตัวผู้ต้องหาจริงๆ ประกอบอาชีพเลี้ยงหมู ลงทุนซื้อหมูมาเลี้ยงหลายตัวหมดเงินไปเป็นแสน ค้นบ้านหาสมุดบัญชีเงินฝากพบยังมีเงินฝากเหลืออยู่อีก ๒ แสนเศษ ฝากไว้ธนาคารอื่นไม่ใช่ธนาคารที่เสียหาย ผมยึดสมุดเงินฝากมาด้วยนึกในใจว่าเงินจำนวนนี้แหละจะเป็นรางวัลค่านำจับของผม ทำบันทึกจับกุมแล้วส่งตัวผู้ต้องหาไปดำเนินคดีที่ สน.บางรัก ท้องที่ๆเกิดเหตุ

ผมรับรางวัลไปเรียบร้อย งานสำเร็จ เงินก็ได้ ผู้ที่รู้ความลับในเรื่องนี้มีคนเดียวคือเจ้าของบริษัทที่รับสมัคงาน คนอื่นๆทราบเฉพาะงานในหน้าที่ของตนที่มอบหมายให้ทำ สารวัตรเพื่อนผมก็ไม่ทราบเรื่องราวทั้งหมดเว้นแต่จะได้มาอ่านเรื่องนี้ ถ้ารู้ผมคงโดนทวงส่วนแบ่งเงินรางวัลแน่ พ่อของผู้ต้องหารวมทั้งตัวผู้ต้องหาก็คงจะงุนงง ตำรวจสืบรู้ได้อย่างไร.