ผมเก็บไอ้นองมาเลี้ยงแต่ก็เกือบจะโดนมันกระซวกเอา คนติดยาเสพติดมักจะเป็นเช่นนี้ เวลาอยากยาอารมณ์หงุดหงิด ไม่มีเหตุผล ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เสพ เคยส่งไปอด พอกลับมาอ้วนปี๋มีน้ำมีนวน สักพักก็กลับไปเสพอย่างเก่าอีก ถามว่า “ทำไม ไม่เลิกซะที” มันตอบหน้าตาเฉย “ก็ผมติด” ตอบแบบนี้ก็ไม่ต้องไปเสียเวลาอบรมสั่งสอนกันอีก ป่านนี้ไอ้นองคงตายเพราะไม่ได้เจอกันเกือบ ๔๐ ปี ถ้าไม่ลงแดงตายก็อายุเข้าไป ๑๐๐ กว่าปี แก่ตายไปแล้ว ยังไงก็นึกถึงมัน ความดีของไอ้นองก็มี

เรื่องแรก ฝีมือการนวด ยอดเยี่ยมหาตัวจับยาก เหมือนไอ้นองจะรู้เวลา ตอนผมออกเวรมาไอ้นองจะคอยรับหน้า เข้าใจว่าคง “พี้”มาเรียบร้อยแล้ว ตอนมัน “พี้”จะไม่เห็นหัว ไอ้นองจะอารมณ์ดี กุรีกุจอรับ “นายเมื่อยไหม ผมนวดให้” การนวดฝ่าเท้าเป็นที่หนึ่ง นวดเพลิน เป็นชั่วโมง ๆ สูงขึ้นมาอีกหน่อยก็แค่หน้าแข้ง เข้าใจว่าคงเรียนมาจากในคุก เวลานวดก็จะพูดไปเรื่อยๆ เสียงอ่อน เสียงหวาน ไม่ถามมันก็พูด ถ้าถามเมื่อไหร่มันจะสาธยายยาว ผมสัญญากับไอ้นอง “กูหลับเมื่อไร มึงไปได้” ไอ้นองมีความสามารถ นวดจนคนถูกนวดหลับ แต่ก็มีบางครั้งไอ้นองหลับไปก่อน ชนิดหลับคนตีน เรากำลังเพลิน ๆพอมันหยุดขยำเราก็เขย่าขา มันก็บีบต่อ บางทีเราพอเคลิ้มหลับไปไอ้นองปลุกอีก “นาย ๆ ขอตัง ผมยังไม่ได้กินข้าวเลย” คนจะหลับโดนปลุกหงุดหงิดเหมือนกัน คราวหลังไอ้นองเองเอาไปเลยหนึ่งร้อย เวลาข้าหลับอย่าปลุกน๊ะ ว่าแล้วก็เอาแบ๊งค์ร้อยวางไว้ข้าง ๆตัว (สงสัยอยู่เหมือนกันว่า มันเอาตังไปกินข้าวหรือไปซื้อยา)

ความดีของ “ไอ้นอง”อีกเรื่องคือ ใช้ง่าย วันหนึ่งตอนสาย ๆขณะที่ผมเข้าเวร “จ่าแกร”หัวหน้าจราจรซึ่งจัดระเบียบรถอยู่ที่ถนนเทศา ด้านหลังเทศบาลเมืองนครปฐม ตอนเช้า ๆบริเวณนั้นจะมีตลาดนัดแบกะดิน มีผู้คนจับจ่ายซื้อของกันมากพอสมควร จ่าแกรรับราชการมานานใกล้เกษียณ รูปร่างน่ารัก คล้ายตุ่มเดินได้ แกเลี้ยงไขมันไว้ที่พุง รอบเอวคงไม่ต่ำกว่า ๕๐ นิ้ว จ่าแกร กระหืดกระหอบขึ้นโรงพัก ลากผู้ต้องหาใส่กุญแจมือมาส่ง ผู้ต้องหาชื่อ “ไอ้ออด” จ่าแกรบอกว่า ไอ้ออดวิ่งราวสร้อยคอแม่ค้า จ่าแกรจับได้คาหนังคาเขา ถ้าจ่าแกรไม่บอกผมก็พอจะเดาออกเพราะจ่าแกรหอบตัวโยน คงสงสัยว่าอ้วนเป็นตุ่มอย่างนี้ยังไล่จับคนร้ายได้ ลืมบอกไปว่าไอ้ออดร่างกายพอฟัด พอเหวี่ยงกับจ่าแกร ไอ้ออดเล็กกว่าแต่ร่างพิการ หลังค่อม สักยันต์เต็มตัว เคยถูกจับดำเนินคดีเสพเฮโรอินหลายครั้ง วนเวียนเข้า-ออกห้องขังจนตำรวจเกือบทุกคนรู้จัก ผมนึกภาพ ถ้าถ่าย วิดิโอ ตอนวิ่งไล่กวดกันคงจะฮาไม่น้อย สรุปว่าจับได้ก็แล้วกัน ผมถามจ่าแกรว่าสร้อยของกลางได้หรือเปล่า อยู่ไหน จ่าแกรบอกว่าผู้เสียหายมาด้วย พอผู้เสียหายร้องให้ช่วยจ่าแกรอยู่ห่างประมาณ ๓๐ เมตรก็วิ่งไล่กวดจนจับได้ แต่หาสร้อยของกลางไม่เจอ ไอ้ออดหัวหมอปฏิเสธทันทีว่าไม่ได้วิ่งราว ผู้เสียหายยืนยันไม่มีใครไอ้ออดคนเดียว แม่ค้ากำลังก้มจัดของอยู่ไอ้ออดกระตุกสร้อยคอสองสลึงขาดติดมือวิ่งหนี แม่ค้าร้อง จ่าแกรได้ยินก็วิ่งไล่ตาม ผมสอบปากคำผู้เสียหายแล้วคุมตัวไอ้ออดไปยังสถานที่เกิดเหตุเพื่อหาสร้อยของกลาง บริเวณที่เกิดเหตุพื้นซีเมนต์เรียบโล่ง เส้นทางไล่กวดกันบนฟุตปาทด้านหนึ่งเป็นกำแพงโรงเจ จ่าแกรว่า ถ้ามันโยนทิ้งผมต้องเห็น จ่าแกรถามไอ้ออดอย่างมีอารมณ์ “มึงกลืนสร้อยหรือเปล่า” ไอ้ออดอึกอักตอบ “เปล่า กลืน” ผมเลยส่งไอ้ออดไปเอ็กซเรย์ที่โรงพยาบาลนครปฐม ดูฟิล์มเอ็กซเรย์แล้วเห็นสร้อยรูปเครือวัลย์ชัด อยู่ตำแหน่งตอนบนของกระเพาะ ผมนำตัวไอ้ออดไปขังต่อที่โรงพัก จะทำไงดีถึงได้สร้อยของกลาง คราวนี้ไอ้ออดยอมรับสารภาพ ยังไงก็ต้องเอาสร้อยของกลางคืนผู้เสียหาย วันนั้นผมให้ไอ้ออดกินยาถ่ายบุ๊กแรคเข้าไปสองก้อน ห้องขังที่โรงพักเมืองนครปฐมเป็นห้องแยก เวลาจะปัสสาวะหรือปลดทุกข์จะต้องไปนั่งส้วมรวมกันอยู่ด้านนอก ส้วมสมัยนั้นเป็นแบบเปิด ไม่มีประตู เวลานั่งถ่ายจะมองเห็นตั้งแต่ส่วนคอโผล่ขึ้นมา ไอ้ออดถูกแยกขังเดี่ยว ตำรวจลูกน้องจัดไหซองปากจู๋ แบบไหที่คนบ้านนอกทำ “อุ” หรือ “กระแช่” ไว้ในห้องของไอ้ออด ให้ไอ้ออดถ่ายลงในไห ตำรวจสิบเวรจะคอยดู พอเห็นไอ้ออดถ่ายหลายครั้งก็จะเอาไหอึไปเทที่พื้นซีเมนต์ใต้ถุนบ้านผม เพื่อเขี่ยหาสร้อย เอาไหไปตั้งไว้ยังไม่ทันได้บอกอะไรกับใคร ไอ้นองมาจากไหนไม่ทันเห็นคงนึกว่าเป็นไหกระแช่ เอาจมูกสูดที่ปากไหเข้าเต็มเปา ไอ้นองอ๊วกแตก ผมเลยใช้ไอ้นองคว่ำไหเอาไม้เขี่ยอึ ไม่พบสร้อย ได้ความคิดเลยเอาไอ้นองขังรวมไว้กับไอ้ออด ไอ้นองยอมทำตามทุกอย่าง นี่ไงข้อดีของไอ้นอง จนกระทั่งครบกำหนดต้องฝากขังก็ยังหาสร้อยไม่พบ ผมนำตัวไอ้ออดไปเอ็กซเรย์อีก ไม่พบสร้อยในกระเพาะ ไอ้นองถูกเรียกไปสอบสวนว่าคุมยังไง สร้อยหายไปไหน ไอ้นองก็บอกว่าไม่รู้จริง ๆ คว่ำไหเขี่ยอึทุกวันไม่เห็นสร้อย เวลามีน้อยต้องเอาไอ้ออดไปฝากขัง ไอ้ออดรับสารภาพศาลจำคุกไปเท่าไรจำไม่ได้ ผมว่าไอ้ออดมันต้องฮั้วกับไอ้นองแน่ โชคดีที่ผู้เสียหายไม่ติดใจเรื่องคืนสร้อย

วีรกรรมของไอ้นองอีกเรื่อง ตอนนั้นถนนเพชรเกษมช่วงนครปฐมไปราชบุรีเพิ่งสร้างเสร็จใหม่ ๆ ถนนเส้นนี้ผ่านทุ่งนาตรงตำบลหนองดินแดง เวลาใกล้ค่ำมักจะมีฝูงสัตว์เลี้ยงเดินข้ามถนน เกิดคดีรถยนต์ชนควายกำลังเดินข้ามถนนเข้าจนได้ เป็นควายแม่ลูก แม่ควายตาย ลูกไม่เป็นอะไร รถยนต์หน้าพังไปแถบ หาเจ้าของควายไม่ได้ สมัยนั้นเรียกผู้ใหญ่บ้านมาประมูลควายแล่เนื้อขาย ได้เงินเท่าไรให้เจ้าของรถไปเป็นค่าซ่อม เจ้าของรถยอมรับ ทำนอง “กำขึ้ ดีกว่ากำตด” จะยกลูกควายให้ไปด้วยเจ้าของรถไม่เอา ลูกควายกำลังน่ารักอายุประมาณ ๖ เดือน เขาเพิ่งงอกตูมๆ ผมเลยต้องเอาลูกควายไปเลี้ยงไว้ที่บ้านพัก ให้เป็นหน้าที่ไอ้นองเป็นพี่เลี้ยง ไอ้นองเลี้ยงดูแล้วขัดสีฉวีวรรณจนลูกควายอ้วนเป่งน่ารัก อีกสักอาทิตต่อมาลูกควายตาย ผมถามไอ้นองมึงไปทำอะไรกับควายหรือเปล่า ไอ้นองบอกว่าไม่ได้นำอะไรเพราะมันก็รักลูกควาย ผมไปพิจารณาดูลูกควายใกล้ ๆ ได้กลิ่น ดี.ดี.ที.คลุ้ง ถามไอ้นองว่าเอา ดี.ที.ที.มาทำอะไร ไอ้นองบอกว่าเอาไปฉีดลูกควายเพราะเห็นว่ามีไข่เหาติดอยู่ที่ขนเต็มไปหมด ตั้งใจจะฉีดฆ่าเหา ผมให้เอากระป๋อง ดี.ดี.ที.มาให้ดู ไอ้นองฉีดจนหมดกระป๋อง โธ่..ไอ้นอง มึงฆ่ามันชัด ๆ ผมสั่งให้ไอ้นองฝังลูกควายเพราะรักและสงสาร ปรากฏว่าไอ้นองเรียกพ่อค้าเนื้อมาซื้อเอาลูกวัวไป ได้มาหลายร้อยบาท จนเดี๋ยวนี้ยังไม่รู้ว่าไอ้นองหวังดีต่อลูกควายหรือเป็นลูกไม้จะขายเนื้อควายก็ไม่รู้

ทั้งหมดเป็นความน่ารักของไอ้นอง คิดถึงวันเก่า ๆที่ไม่อาจหวลกลับคืนมาได้ ใครเจอไอ้นองช่วยบอกมันด้วยว่าผมคิดถึง.