เรื่องนี้โดนกับครอบครัวผมเองนำมาเล่าเป็นอุทธาหรณ์ จะได้ระมัดระวัง สมัยที่ภรรยาผมเปิดร้านจำหน่ายแก้วเจียรนัย (Crystal) อยู่ที่ตึก จิวเวลลี่เทรด ถนนสีลม กทม. จ้างพนักงานขายผู้หญิงไว้ ๒ คน การค้าขายช่วงนั้นไม่สู้จะดีนัก วันหนึ่งก็มีสุภาพสตรีผู้หนึ่งแต่งตัวดี พูดจาคล่องแคล่วเหมือนนักธุรกิจ เธอเข้าไปเดินชมสินค้า เลือกดูแต่สินค้ามีระดับราคาค่อนข้างสูง ไอ้โน่นก็จะเอา ไอ้นี่ก็จะซื้อ พนักงานขายดีใจนานๆจะมีคนเข้ามาซื้อสินค้า เธอเลือกซื้อแก้วเจียรนัยที่มีการฉาบทองคำแท้ เป็นแจกันใบใหญ่ๆ ชุดน้ำชา รวมราคาแล้วแสนกว่าบาท เสร็จแล้วเธอก็บอกกับพนักงานขายว่า ขอเขียนเช็คจ่ายค่าสินค้าได้หรือไม่ เด็กที่ร้านขอให้ชำระด้วยบัตรเครดิต เธอบอกว่าไม่ใช้บัตรเครดิต ใช้แต่เงินสดแต่พอดีวันนั้นนำเงินสดมาไม่พอ เธอพูดแล้วก็ควักเอานามบัตรให้เด็กที่ร้านดู ในบัตรมีชื่อนามสกุลและยี่ห้อร้านค้าตั้งอยู่แถวตึกใบหยก มีห้องเลขที่และเบอร์โทรศัพท์ เด็กที่ร้านโทรไปหาภรรยาผมขณะนั้นยังอยู่ที่บ้านพัก ภรรยาผมบอกว่าไม่รับเช็ค ขอเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิต ผู้ซื้อรายนี้บอกว่า ถ้าจะรับเงินสดขอให้ตามไปเอาที่ร้านของเธอโดยให้เด็กที่ร้านเดินทางไปด้วยกัน

ในที่สุดพนักงานขายของที่ร้านก็ตกลง ว่าแล้วก็ช่วยกันยกของพะรุงพะรังไปที่ถนนสีลมด้านหน้าร้าน เธอซื้อของเป็นแสนแต่ไม่ได้มีรถส่วนตัวมา มันน่าจะเอะใจ แต่ความที่อยากจะขายของประกอบกับไม่เคยโดนมาก่อนก็เลยพาซื่อ รถแท็กซี่ผ่านมาหลายคันเธอไม่เรียกดันไปเรียกรถสามล้อเครื่อง หญิงผู้ซื้อกับพนักงานขายของผมก็ช่วยกันยกของบรรทุกในรถสามล้อ ของแต่ละอย่างบรรจุกล่อง เมื่อยกของขึ้นรถก็เต็มพอดี ผู้ซื้อโดดขึ้นนั่งบนรถสามล้อเครื่องเบียดกล่องใส่ของชนิดนั่งได้ไม่สบายนัก ส่วนพนักงานขายของผมไม่รู้จะนั่งตรงไหนเพราะไม่มีที่ สภาพการจราจรช่วงนั้นก็ติดขัด ยวดยานที่วิ่งผ่านไปมาต่างบีบแตรสนั่นหวั่นไหวเชิงไล่ว่า เมื่อไรจะออกรถซะที รถมันติด หญิงผู้ซื้อของส่งนามบัตรให้พนักงานขายของผมแล้วบอกว่า นั่งรถตามไปอีกคัน ถ้าตามไม่ทันก็พบกันที่ร้าน ว่าแล้วสาวไฮโซก็บอกให้สามล้อเครื่องเคลื่อนที่ไป

พนักงานขายของผมตกกะไดพลอยโจน พยายามเรียกรถแท็กซี่อีกคันเพื่อจะตามไป กว่าจะได้รถแท็กซี่ก็ปรากฏว่าสามล้อเครื่องที่บรรทุกแก้วเจียรนัยหายลับไปแล้ว เบอร์ทะเบียนรถสามล้อก็ไม่ได้จำไว้ โชคดีที่ยังมีที่อยู่ตามนามบัตรที่ให้ไว้ จึงได้รีบบึ่งแท็กซี่ไปที่ตึกใบหยก ตามไปยังห้องที่ระบุในนามบัตร กลายเป็นแผงขายเสื้อผ้าไม่มีคนที่มีชื่อในนามบัตร เบอร์โทรศัพท์ในนามบัตรก็ไม่ใช่ โดนตุ๋นไปแบบง่ายๆแสนกว่าบาท ก็ได้แต่แจ้งความไว้ ไม่รู้จะไปตามจับใคร

ภรรยาผมเลิกธุรกิจขายเครื่องแก้วเจียรนัย เปิดร้านขายเพชรที่ตึกออลซีซั่น ถนนวิทยุ พวกสิบแปดมงกุฎยังตามมารังควาญอีก เป็นสาวไฮโซมีชื่อเสียงในวงสังคมและรู้จักชอบพอกันด้วย เธอชอบไปดูเพชรที่ร้านภรรยาผมบ่อยๆ เคยซื้อแหวนเพชรวงเล็กๆราคาประมาณ ๔-๕ หมื่นบาทไปวงหนึ่ง เธอชำระเงินด้วยเช็คไม่มีปัญหาอะไร วันหนึ่งไฮโซผู้นี้ไปซื้อเพชรที่ร้านแต่เช้าในขณะภรรยาผมไม่ได้อยู่ที่ร้าน ร้านเปิด ๑๑ โมง เด็กยังจัดของไม่เสร็จเธอก็เข้าไปเลย ไฮโซมีระดับเวลาไปไหนจะต้องมีคนติดตามคอยช่วยถือของช่วยถือกระเป๋า รายนี้ก็มีผู้หญิงอายุกลางคนติดตามไปด้วย เธอซื้อแหวนเพชรไปหนึ่งวงราคา ๒ ล้านบาทเศษ เงินเป็นล้านก็ต้องจ่ายเช็คเป็นธรรมดา พนักงานขายโทรไปหาภรรยาผม บอกเรื่องไฮโซผู้นี้มาซื้อแหวนเพชร ภรรยาผมขอพูดสายด้วย พอภรรยาผมรู้ว่าเป็นใครก็พูดสายกับเด็กที่ร้านให้รับเช็คได้ ไฮโซผู้นี้ก็ได้สั่งจ่ายเช็คให้ไว้แล้วเอาแหวนเพชรไป ตอนบ่ายๆภรรยาผมเข้าไปที่ร้าน พอดูเช็คก็สงสัย ลายเซ็นในเช็คไม่ใช่ชื่อของไฮโซ ภรรยาผมจึงได้โทรศัพท์ไปถาม ไฮโซตอบว่าพอดีเช็คเธอหมดก็เลยเอาเช็คของเพื่อนที่ไปด้วยกันออกไว้ให้แทน ไฮโซบอกว่าไม่เป็นไรเช็คมีเงิน เด็กที่ร้านผิดแต่แรก ไปรับเช็คจากผู้อื่นซึ่งไม่ใช่ผู้ที่ก่อหนี้โดยตรง แต่ก็เอาเถอะถือว่ามาด้วยกันมีส่วนรู้เห็นด้วย การค้าขายกับไฮโซถ้าไม่ไว้ใจไม่ให้เกียรติกันก็ลำบาก บางรายเพชรราคาหลายสิบล้านยังให้เอาของไปก่อน เงินค่อยเก็บทีหลัง ยิ่งเป็นคนเคยค้าต้องให้เกียรติกัน ภรรยาผมเอาเช็คเข้าบัญชีเรียกเก็บ ธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็คแจ้งว่า “บัญชีปิดแล้ว” เอาละซี โดนไฮโซทำซะแล้ว ยังใจดีสู้เสือโทรไปแจ้งให้ทราบ แรกๆเธอก็รับโทรศัพท์และบอกว่า จะจัดการให้และกำลังติดตามเพื่อนซึ่งเป็นเจ้าของเช็ค ยังตามหาตัวไม่พบ ผมตรวจสอบไปยังธนาคารเจ้าของเช็คก็ได้ความว่า ผู้เปิดบัญชีเช็คอยู่จังหวัดนครศรีธรรมราช เปิดบัญชีด้วยเงิน ๑๐,๐๐๐.-บาท ได้เช็คไป ๑ เล่ม ๒๐ ฉบับ ปรากฏว่าเจ้าของบัญชีรายนี้เซ็นสั่งจ่ายเช็คฉบับละเป็นล้านๆ โดยไม่มีเงินในบัญชี ธนาคารเลยสั่งปิดบัญชี ผมพาภรรยาไปร้องทุกข์ดำเนินคดีกับไฮโซผู้นี้ ฐานร่วมกับเจ้าของบัญชีสั่งจ่ายเช็คไม่มีเงินกับร่วมกันฉ้อโกงทรัพย์ คราวนี้ไฮโซปิดโทรศัพท์หนี ผมต้องออกติดตามเอง เวลาเดียวกันในวงการค้าเพชรสามารถติดต่อรู้กันหมด จึงได้ทราบว่าไฮโซผู้นี้ก็ได้ไปเอาแหวนเพชรจากร้านค้าอื่นไปก่อนแล้ว โดยได้สั่งจ่ายเช็คให้ไว้เหมือนกัน พฤติการณ์ของไฮโซผู้นี้จะเที่ยวซื้อเพชรชำระด้วยเช็คเครดิต ๑ เดือน แล้วเธอเอาเพชรไปขายราคาถูกๆ ได้เงินสดไปหมุน แบบนี้มันล้วงคองูเขียว ผมพยายามติดตามกดดันทุกวิถีทาง ในที่สุดไฮโซผู้นี้ส่งทนายเป็นตัวแทนมาชำระหนี้ ภรรยาผมถอนคำร้องทุกข์ เรื่องก็จบกันไป การค้าขายมันก็เสี่ยงอย่างนี้

ต่อมาภรรยาผมย้ายไปเปิดร้านเพชรที่สยามพารากอน พวกสิบแปดมงกุฎก็ตามไปรังควาญอีก คราวนี้เป็นแก๊งต่างชาติ เป็นจีนแผ่นดินใหญ่ พูดไทยไม่ได้ ใช้ภาษาอังกฤษแบบกะท่อนกะแท่น คราวนี้มากัน ๓ คนเป็นชายล้วน เข้าไปซื้อแหวนเพชรที่ร้านราคา ๓ แสนบาทเศษ ร้านที่สยามพารากอนผมติดโทรทัศน์วงจรปิดไว้หลายตัว มีห้องสำหรับดูมอนนิเตอร์ภาพ มีเจ้าหน้าที่คอยดูอยู่ประจำ แก๊งคนจีนตกลงซื้อแหวนโดยเจาะจงให้ใส่กล่องห่อเป็นของขวัญ ขอแหวนไปดูพร้อมกล่องใส่ แล้วส่งกล่องให้เด็กที่ร้านบอกให้ช่วยห่อเป็นของขวัญ ส่วนตัวผู้ซื้อจะขอออกไปเอาเงินด้วยวิธีเอาบัตรเครดิตไปรูดเอาเงินสดที่ตู้ แต่เจ้าหน้าที่ของผมที่ดูจอมอนนิเตอร์จากโทรทัศน์วงจรปิด พบว่าคนจีนที่หยิบเพชรไปดูส่งคืนแต่กล่องเพชรเปล่าๆโดยหยิบเอาแหวนเพชรไป เจ้าหน้าที่ของผมจึงได้ไปยื้อยุดเอาตัวคนจีนผู้นั้นไว้ พบว่าเอาเพชรไปจริงๆ ส่วนกล่องที่ยื่นให้พนักงานขายเพื่อให้ห่อเป็นของขวัญ มีแต่กล่องเปล่าๆ

เศรษฐกิจก็ฝืดเคืองอยู่แล้ว พวกสิบแปดมงกุฎยังตามมาผจญอีก ปิดร้านซะเลยสบายใจดี ใครทำการค้าเพชรอัญมณีก็จงระวังไว้ก็แล้วกัน