ผมขอใช้คำว่า “กำมะลอ”กับพวกที่ไม่ใช่ของแท้ พวกที่กรีดกรายวางท่าผู้ดี มีฐานะ ซึ่งความจริงไม่ใช่ ส่วนแม่ค้าเพชรในที่นี้ก็ไม่ใช่ภรรยาผมนะครับ เอามาเล่าสู่กันฟังเพราะในช่วงเศรษฐกิจทรุดจะมีอาชญากรรมเกิดขึ้นหลายรูปแบบ เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อตอนที่ผมยังรับราชการอยู่ที่กองปราบปราม แม่ค้าเพชรซึ่งมีบู๊ธจำหน่ายอัญมณีที่ศูนย์การค้ามีชื่อย่านราชประสงค์มาร้องทุกข์กับผม ถูกไฮโซสาวกำมะลอต้ม สูญเสียแหวนเพชรวงงามไปมูลค่า ๒ ล้านบาทเศษ วิธีของคนร้ายน่าจะยังใช้ได้อยู่ รู้ไว้ไม่เสียหลาย

ผู้เสียหายรายนี้เล่าให้ฟังว่า เธอตั้งตู้เพชรจำหน่ายอัญมณีที่ศูนย์การค้าดังกล่าวมาหลายปี ลูกค้าขาประจำมากพอสมควร ในจำนวนนี้มีคุณนายหุ่นดีแต่งตัวทันสมัยชอบมาซื้อแหวนจากเธอเป็นประจำ มากกว่า ๒ ครั้ง แต่ซื้อวงเล็ก ๆ ราคาเป็นหลักหมื่น อยู่มาวันหนึ่งเวลาบ่ายแก่ ๆ ไฮโซสาวผู้นี้มาที่ตู้เพชรของเธออีก บอกว่าอยากได้แหวนเพชรน้ำดีเม็ดเดียวโทน ๆสัก ๒ กะรัต พอดีเธอมีแหวนขนาดดังกล่าวอยู่พอดี เธอตั้งราคาไว้ที่ ๒ ล้านห้า ไฮโซสาวของลองเพชรแล้วชอบมาก การต่อรองราคาใช้เวลานานเป็นชั่วโมงจึงตกลงซื้อ มาถึงตอนชำระเงินไฮโซสาวควักสมุดเช็คออกมาเตรียมเซ็นสั่งจ่าย เงินจำนวนล้านเจ้าของร้านเพชรไม่ค่อยอยากจะรับเช็คสักเท่าไร กลัวติดสปริง ความจริงถึงผู้ซื้อรายนี้จะซื้อเพชรที่ร้านเป็นประจำ แต่ทางเจ้าของร้านก็ไม่เคยทราบหัวนอนปลายเท้าเธอว่าเป็นใคร อยู่ที่ไหน ฐานะการเงินเชื่อถือได้ขนาดไหน เจ้าของร้านปฏิเสธไม่รับเช็คแต่ใจก็อยากจะขายแหวน ทางร้านจึงหาทางว่า เอาเช็คไปเบิกเงินสดก่อนพอรับเงินแล้วก็เอาแหวนไปเลย ดูเวลาขณะนั้นใกล้บ่ายสามโมง สรุปว่าน่าจะไปถึงธนาคารทันก่อนปิดทำการ ธนาคารที่ใช้เป็นธนาคารกรุงเทพฯสำนักพลับพลาไชย คาดคะเนว่าขับไปถึงน่าจะทันบ่ายสามโมงครึ่ง( เวลาธนาคารปิด)

ผมสงสัยว่า ไฮโซสาวผู้นี้คงจะมีข้อมูลมาก่อนแล้วว่า เจ้าของร้านเพชรรายนี้ขับรถเอง ไม่มีคนขับรถ การต้มตุ๋นครั้งนี้จึงเกิดขึ้น เจ้าของร้านเพชรสั่งเด็กที่ร้าน (ความจริงคือหลานสาว) ให้อยู่ดูแลร้าน แล้วเธอก็นำแหวนเพชรที่ตกลงซื้อขายกันใส่กล่อง เอาเก็บไว้ในกระเป๋าถือแล้วพาสาวไฮโซไปที่ลานจอดรถของทางห้าง สาวผู้ซื้อขอนั่งรถไปด้วยอ้างว่าไม่ได้เอารถมา เจ้าของร้านเพชรรีบบึ่งรถเบ๊นซ์คันงามตรงดิ่งไปที่ธนาคารกรุงเทพฯสำนักพลับพลาไชย โดยมีไฮโซสาวนั่งคู่ไปด้วนหน้า ระหว่างทางก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย แต่ในใจคงคิดกันไปคนละทาง พอรถถึงถนนเสือป่าใกล้ธนาคาร ไฮโซสาวดึงเช็คออกมาเขียนข้อความสั่งจ่ายเงินในรถ อ้างว่าจะได้เร็วเข้า ว่าแล้วไฮโซก็เอ่ยปากกับเจ้าของร้านเพชร “ พี่ ๆ หนูขอลองใส่หน่อยซิ ถูกใจหนูมากเลย” เจ้าของร้านก็หยิบแหวนส่งให้ ไฮโซสวมนิ้วไว้ที่แหวนแล้วชมไปตลอดทาง พอดีรถเลี้ยวเข้าหน้าธนาคารกรุงเทพ ฯสำนักพลับพลาไชยพอดี ดูเวลาเหลืออีกไม่ถึง ๑๐ นาทีจะบ่ายสามโมงครึ่ง ไฮโซสาวบอกว่า “ไม่ต้องห่วง ผู้จัดการแบ๊งค์ชอบกัน”

ท่านทั้งหลายคงทราบนะครับ ลานจอดรถบริเวณหน้าธนาคารกรุงเทพ ฯสำนักพลับพลาไชยขณะนั้น ที่จอดรถจะน้อยและจะมีรถยนต์จอดเต็มไม่มีที่ว่าง รถเจ้าของร้านเพชรเลี้ยวเข้าไป ไม่มีที่จอดรถว่างให้จอดและยังมีรถอื่นรอหาที่จอดอยู่หลายคัน ไฮโซสาวบอกว่า “พี่เดี๋ยวไม่ทัน เจอกันที่ห้องผู้จัดการ” ว่าแล้วไฮโซสาวก็เปิดประตูรถรีบวิ่งเข้าธนาคารไป เจ้าของเพชรเป็นห่วงแหวนแต่ไม่รู้จะวิ่งตามไปยังไง จะเรียกเอาแหวนคืนก็เกรงใจเพราะตกลงซื้อขายกันแล้ว ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า เดี๋ยวก็คงจอกันในธนาคาร เธอขับรถหาที่จอดแต่สายตาก็ไม่ละไปจากประตูหน้าธนาคาร เห็นชัดๆว่าไฮโซสาวเข้าไปในธนาคารแล้วยังไม่ได้กลับออกมา เธอรีบจอดรถ กว่าจะจอดได้ก็เกือบ ๕-๖ นาที เธอรีบตามเข้าไปในธนาคาร มองไม่เห็นไฮโซ เธอจึงรีบเข้าไปในห้องผู้จัดการ พบผู้จัดการนั่งอยู่คนเดียว เธอถามถึงสาวไฮโซโดยบอกลักษณะไป ผู้จัดการยืนยันว่าในช่วงบ่ายวันนั้นยังไม่มีลูกค้าสาวผู้ใดไปพบเลย เธอยืนยันกับผู้จัดการว่า เธอเห็นสาวไฮโซเข้าไปในธนาคารแล้วยังไม่ได้ออกไปเลย ต้องอยู่ในธนาคารแน่ ๆ ผู้จัดการบอกว่า ประตูทางออกที่สำนักนั้นมีตั้งหลายทาง ว่าแล้วก็ช่วยกันติดตามหาตัวสาวไฮโซ ไม่มีวี่แววจะพบ

เธอรู้ตัวว่าโดนไฮโซกำมะลอต้มซะแล้ว ไม่น่าเลย มองเห็นหลังอยู่ไว ๆ เพราะความเกรงใจนี่เองทำให้สูญไปสองล้านกว่า แล้วจะไปตามหาตัวที่ไหน ขอให้เรื่องนี้เป็นบทเรียน อย่าให้เรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นกับคุณนะครับ.