รัสเซียเป็นประเทศที่มีระบบตรวจสอบเพื่อความปลอดภัยสูงประเทศหนึ่ง โดยเฉพาะการตรวจสอบผู้เดินทางโดยเครื่องบิน เทียบกับของบ้านเราแล้วเป็นคนละเรื่องกันเลย บ้านเราไม่ค่อยเข้มงวด ทำให้คนไทยติดนิสัย การเข้มงวดเป็นเรื่องดี ทำให้ผู้เดินทางรู้สึกปลอดภัยแต่อาจจะเป็นเพราะคนรัสเซียไม่พูดภาษาอังกฤษ ป้ายบอกต่างๆก็เป็นภาษาท้องถิ่นซึ่งเดายาก พวกเราจึงปฏิบัติผิดๆถูกๆ การไม่เข้าใจภาษานี่เองทำให้ต้องสื่อสารกันด้วยภาษาใบ้ ประกอบกับคนรัสเซียหน้าตายเฉยเมยและไม่ค่อยจะยิ้ม พอใส่ท่าทางภาษาใบ้เข้าไปแล้วจึงดูไม่สุภาพ เวลาห้ามปรามพวกเรา จึงดูเหมือนกับเป็นการไล่อย่างหมูอย่างหมา

สนามบิน “โดโมเดโดโว” สายภายในประเทศของมอสโคว์ ที่ซึ่งพวกเราจะต้องเดินทางต่อไปยังเซ็นต์ปีเตอร์สเบริก สนามบินเล็กสู้ของเราไม่ได้ ความสะดวกยังเป็นรองบ้านเรา พวกเราสามสิบกว่าคนเข้าแถวรอคิวเช็คกระเป๋า มีช่องให้เช็คเพียง ๒ ช่อง ไม่ถึงเวลาไม่เปิดช่อง พวกเรารอคิวนานประมาณ ๓๐ นาที การเช็คกระเป๋าใช้เวลานานมากเพราะต้องเช็คตัวบุคคลและตรวจพาสปอร์ต ที่นี่แหละที่พวกเราต้องถอดรองเท้า ถอดเข็มขัด ถอดเสื้อคลุมออก เดินผ่านเครื่องจับสัญญาณโลหะ เครื่องจับสัญญาณมีความไวมาก ขนาดถอดออกเหลือแต่เสื้อกับกางเกง เวลาเดินผ่านก็ยังมีเสียงดัง พอดังเจ้าหน้าที่จะโบกมือให้ไปเดินเข้ามาใหม่ พร้อมพูดภาษาซึ่งฟังไม่รู้เรื่อง หน้าก็ไม่ยิ้มอยู่แล้ว จึงทำให้เหมือนดุดัน ถ้าใครเดินผ่านแล้วมีเสียงดัง จะต้องถูกให้เดินเข้า-ออกถึง ๒ ครั้ง ถ้ายังมีเสี่ยงดังอยู่อีก จะโดนขึ้นแท่นตรวจอย่างละเอียด ของอะไรอยู่ในกระเป๋า ควักออกมาให้หมด ถึงยังไงก็ยังมีเสียงดัง เข้าใจว่าคงเป็นเจ้าซิปกางเกงซึ่งเป็นโลหะ ส่วนกระเป๋าถือไม่ต้องห่วง ถ้าถือขึ้นเครื่อง พวกที่เป็นของเหลวบรรจุภาชนะ เช่น น้ำหอม ครีมต่างๆ ยาสีฟัน น้ำดื่ม ถูกจับทิ้งหมดโลหะของมีคมเช่น ที่ตัดเล็บ ก็นำไปไม่ได้ เข้าใจว่าเป็นกฎความปลอดภัยของการบิน ทุกประเทศถือปฏิบัติเหมือนกันหมด
พวกเราต้องถูกตรวจลักษณะนี้ถึง ๓ ครั้ง ครั้งแรกตอนเข้าสนามบินครั้งที่สองตอนเช็คอิน และครั้งที่สามตอนจะขึ้นเครื่อง

ที่เล่ามานี่เป็นเรื่องปกติ ต่อไปจะเป็นเรื่องการผจญภัย ผมพูดไปในตอนแรกแล้วว่า คนรัสเซียไม่ค่อยจะมีวัฒนธรรม ไม่สนใจการเข้าคิวมึงจะเข้าแถวรอนานเท่าไรกูไม่สน กูมาถึงกูจะแทรกมึงจะทำไม คนรัสเซียจะร่างสูงใหญ่กว่าปกติ คงเห็นพวกเราตัวเล็กๆ แต่คราวนี้เจอเล็กพริกขี้หนู เกือบถึงขั้นวางมวย ของเราตัวเล็กกว่าแต่ใจสู้ (ผ่านการฝึกหลักสูตรแรงเยอร์มาแล้ว) รัสเซียตัวโตใจไม่ถึง การประหมัดจึงไม่เกิด แต่ก็ทำให้ผู้คนที่มองเห็นลุ้นระทึก

ขณะที่พวกเรายืนเข้าแถวพร้อมกระเป๋าอยู่หน้าประตูเช็คอิน เพื่อเข้าสนามบินโดโมเดโดโวสายภายในประเทศ ยืนขาแข็งมาแล้วประมาณ ๓๐ นาที เจ้าหน้าที่จึงเริ่มเปิดให้มีการเช็คอิน ข้างหน้าผมกับภรรยาเป็นครอบครัวของนายทหารหนุ่ม พ.ท.ศิรนันท์ฯซึ่งมีภรรยาและบุตรชายอายุประมาณ ๑๐ ขวบอีก ๒ คน จังหวะที่ภรรยาของ พ.ท.ศิรนันท์ฯจะเข้าเช็คพาสปอร์ต ก็มีชาวรัสเซียสามีภรรยาคู่หนึ่ง แต่งตัวดี ทั้งคู่อยู่ในชุดสูทสีเข้ม ภรรยาเดินนำหน้า สามีเดินตาม แทรกคิว กระแทกภรรยาของ พ.ท.ศิรนันท์ฯซึ่งตัวเล็กกว่ากระเด็นไป พ.ท.ศิรนันท์ฯเอาตัวเข้าขวางหญิงรัสเซียไว้ แล้วใช้ลำตัวไหล่แขนดันออกไป หญิงรัสเซียไม่ยอม แทรกเข้าประตูไปจนได้ พ.ท.ศิรนันท์ฯเห็นว่า ถ้ามีเรื่องกับผู้หญิงจะเสียเปรียบ จึงโดดเข้ากั้นรัสเซียสามีไว้ ผลักดันกันอยู่เป็นนาที ผมยืนอยู่ข้างหลัง พ.ท.ศิรนันท์ฯ โดยมีภรรยาผมยืนคั่น นึกว่ายังไงๆต้องต่อยกันแน่ผมพูดเตือน พ.ท.ศิรนันท์ฯว่า “ที่นี่ไม่ใช่บ้านเรา มีเรื่องจะเสียเปรียบ” พ.ท.ศิรนันท์ฯเลือดทหารไม่ยอมอยู่แล้ว รัสเซียตัวใหญ่ใจไม่สู้ ไม่พูดสักคำ (เข้าใจว่ารู้ว่าตัวเองทำไม่ถูก แต่กูก็จะทำ) เจ้าหน้าที่ๆเช็คพ๊าสปอร์ตเป็นผู้หญิงได้เข้าไปส่งภาษาท้องถิ่นกับหญิงรัสเซีย เราฟังภาษาไม่ออก เดาว่าน่าจะเป็นการบอกให้ทราบว่าพวกเรายืนรอเข้าคิวมานานแล้ว ที่พวกรัสเซียสามีภรรยากระทำไปนั้นไม่ถูกต้อง แต่ยังไงๆเจ้าหน้าที่ผู้นั้นก็ยังยอมให้หญิงรัสเซียเช็คพ๊าสปอร์ตเข้าไปก่อนอยู่ดี ส่วนสามีเข้าไปไม่ได้ พ.ท.ศิรนันท์ฯไม่ยอมรัสเซียสามียอมเข้าคิวต่อท้ายครอบครัวของ พ.ท.ศิรนันท์ฯ แต่มันก็ยังแทรกเข้าคิวตัดหน้าผมและภรรยา ผมยอมครับ ต้องเอาทางพระเข้าข่ม ความจริงยอมรับเรื่องสังขารและความที่เป็นคนต่างถิ่น มึงอยากแทรกๆไปเลย

หญิงรัสเซียพอเช็คพ๊าสปอร์ตเสร็จก็เดินเข้ามาถามกลุ่มของเราเป็นภาษาอังกฤษว่า “พวกคุณมาจากไหน ที่นี่เป็นประเทศของฉัน”พวกเราโต้ตอบไปทันที “มาจากไหนไม่สำคัญ แต่พวกคุณไม่มีมรรยาท แซงคิว ไม่มีวัฒนธรรม” หลังจากปะทะคารมกันสักพักรัสเซียผัวเมียก็แยกไป ผมเข้าใจเอาเองว่า สองผัวเมียดังกล่าวคงจะรีบไปขึ้นเครื่อง ถ้าเป็นลักษณะนี้น่าจะพูดบอกกล่าวกันก่อน ภาษาอังกฤษก็พูดได้นี่ ขอกันดีๆคนไทยมีน้ำใจอยู่แล้ว

พอถึงตอนที่จะขึ้นเครื่อง ขณะที่พวกเรายืนเข้าคิวรอเช็คบอดดิ้งพาสยืนคิวยาวอีกแล้ว มีพวกรัสเซียเสียนิสัย เดินมาจากไหนไม่รู้ ทำเป็นแกล้งไปทักกับคนรัสเซียด้วยกันที่ยืนอยู่คิวต้นๆ เห็นพูดโน่นนี่ด้วยภาษาพื้นเมือง ๒-๓ คำ แล้วพี่แกยืนต่อคิวแทรกพวกเราไปเลย ลูกไม้ตื้นๆ
เรื่องแทรกคิวแซงคิวยังไม่หมด บนเครื่องบินก็โดนอีก ขณะที่พวกเรายืนรอคิวเข้าห้องน้ำบนเครื่อง พอจังหวะที่ห้องน้ำว่าง รัสเซียที่นั่งอยู่ใกล้ๆห้องน้ำจะลุกพรวดพราดเข้าห้องน้ำไปเลย ทำให้พวกเราต้องมองหน้ากัน ปลงถึงความเห็นแก่ตัวของชาวรัสเซีย แต่คนรัสเซียไม่สน ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สรุปว่า เรื่องวัฒนธรรมการเข้าคิวคนรัสเซีย ใครมาถึงก่อนมีสิทธิ์ก่อนยังแย่มาก พวกเขาไม่รู้จัก ไม่สนใจ เหมือนกับไม่มีการศึกษา มีเรื่องเล่าอีกเยอะ หลายคนโดนกันทั้งนั้น เรื่องห้องน้ำตามศูนย์การค้าที่ให้เข้าฟรีไม่ต้องเสียเงิน ก็โดนแทรกคิว ในกลุ่มเราบางคนไม่ยอม มีการกั้นผลักดันกันเหมือนกัน มีสุภาพสตรีในกลุ่มเราสอนมวยพวกรัสเซีย เธอเห็นว่ามีคนรัสเซียยืนรอคิวเข้าห้องน้ำแถวยาว เธอจึงเดินแกล้งเดินเข้าไป ทำท่าทางเหมือนคนฉี่ราดอึไหล ส่งเสียงโวยวายให้ดูสมจริง ไม่ทราบว่า”ตด”นำไปก่อนหรือไม่ ได้ผล พวกรัสเซียที่ยืนคิวไม่ว่าไร พอห้องน้ำว่าง เธอผู้นี้ก็เข้าไปเลย

เป็นความตื่นเต้นเล็กน้อยๆ ใครจะไปเที่ยวรัสเซียรับรู้ไว้เป็นข้อมูลจะได้ทำใจได้ถูก ผมคุยกับเพื่อนๆคนไทยด้วยกัน หลายคนบอกว่าเมืองไทยเราก็ใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่ ตามที่เคยปรากฏเป็นข่าว ชาวญี่ปุ่นเดินทางมาเมืองไทย นั่งรถแท็กซี่แล้วโดนเอาไปฆ่าชิงทรัพย์อีกรายหนึ่งเป็นผู้หญิงญี่ปุ่นถูกพาไปข่มขืนแล้วฆ่า แล้วยังมีอีกหลายรายที่จ้างเหมารถแท็กซี่ป้ายดำไปพัทยา ปรากฏว่าถูกถีบทิ้งข้างทางแล้วชิงเอาทรัพย์ไปบ้าง ถูกเอาไปฆ่าทิ้งบ้าง เอ…..ชักไม่แน่ใจซะแล้ว บ้านเราน่าจะโหดกว่า แต่เรื่องมรรยาทการเข้าคิว ของบ้านเรายังใช้ได้

ข้อแนะนำก็คือ ถ้าเราไปต่างถิ่น ต่างภาษา ต่างเชื้อชาติ ต้องระวังให้มาก ผมว่าถ้าไม่แกร่งจริงอย่าไปเดี่ยวหรือไปลำพัง ควรมีคนท้องถิ่นที่รู้จักมาคอบรับและพาไปไหนมาไหน ถ้าหาคนรู้จักชอบพอไม่ได้ก็ไปกับบริษัททัวร์ที่ดีๆ ไปกับทัวร์ก็ต้องรับรู้ข้อมูลที่ผมบอกกล่าวมาข้างต้น ทั้งหมดนี้ทำให้การท่องเที่ยวมีรสชาด และมีเรื่องพูดคุยทำให้จดจำและเล่าต่อกันไปอีกนาน